Natuurrampen zijn altijd goed voor de nodige discussies op de werkvloer.
Nu er een grootscheepse actie is gestart om geld in te zamelen voor Haïti (Nee, lieve collega, Tahiti ligt ergens anders) komt er een enorme discussiedrang naar boven.
De vooroordelen over mensen met een andere huidskleur zijn weer eens niet van de lucht, natuurrampen hebben kennelijk iets te maken met (eigen) schuld, armoede ook, het priemende vingertje in de richting van versnelde adoptieprocedures is er weer en kom vooral niet aan onze belastingcenten...
Met het (plaatsvervangende) schaamrood op de kaken hoor ik het allemaal aan.
Zodra iemand oppert dat we de actie vooral moeten boycotten omdat de directeur van het Rode Kruis al genoeg verdiend kan ik mijn mond bijna niet meer houden.
Saved by the bell want de telefoon gaat...
Het beste is om me niet te mengen in dit soort dingen.
Er worden wel vaker vervelende dingen gezegd over mensen die ook maar een beetje anders zijn dan ons. Of dat nou is omdat ze toevallig een andere kleur hebben, een dubbel paspoort of een ander geloof. Ik heb heel wat tijd en energie verspild doordat ik mensen anders wilde laten denken. Vooral ruimer!
Helaas heeft het niet mogen baten...
Ik ben bang dat als je met bepaalde ideeen bent opgegroeid je in een later stadium je mening niet meer zo makkelijk kunt bijstellen...
Al denk ik zelf dat het vooral te maken heeft met willen en niet met kunnen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten