Tijd maken

Ik moet tijd maken. Ik ben er nog niet helemaal achter hoe ik dat doe. Je kunt helaas niet een doosje met extra minuten bij de Mediamarkt halen ofzo. Of een abonnement op wat extra seconden. NU: Seconds Only van Ben.

Ik moet tijd maken. Voor mezelf.
Geen werk, geen klusjes, niet hangen op de bank voor de televisie maar om een boek te lezen.
Ik weet namelijk dat ik lezen erg fijn vind maar ik doe het veel te weinig. Als het kastje met de bewegende beelden eenmaal aan staat zet ik hem moeilijk uit. Ook al is er geen zak op! Zo betrap ik mezelf er regelmatig dat ik programma's zit te kijken die ik eigenlijk helemaal niet leuk vind. Of dat ik dwangmatig van zender naar zender blijf zappen in de hoop dat er nu ineens een geweldig programma voorbij komt!

Dus die beeldbuis moet uit, de kaarsjes aan, theepot op tafel, kussen in de rug, boek in mijn handen en relax...

Spring

Het is tijd voor de lente! Vanaf maandag is het officieel maar gisteren hebben we al even mogen genieten van hogere temperaturen en een fijn zonnetje.
Ik heb voor het eerst dit jaar de fiets uit de schuur gehaald en een lekker stukje gefietst. Nergens naartoe, gewoon fietsen om het fietsen.
In het bos rook het naar vochtige aarde, dennennaalden en... lente!

In de tuin laten de eerste bloemetjes zich al zien en te horen aan alle krolse katten uit de buurt is ook bij hen de lente begonnen.
Het is tijd om het terras op te ruimen zodat, wanneer de temperatuur het toe laat, ik direct met een lekkere kop thee in de buitenlucht een boekje kan lezen...
Ik heb er zin in!

Helaas werkt het weer vandaag niet helemaal mee aan dit ik-heb-zin-in-de-lente-gevoel. Het is donker, het regent en tot overmaat van ramp zal het dit weekend niet heel veel beter zijn!

Misselijk

Ik word een beetje misselijk... van dat hele Milly-verhaal. Nog niet eens zo zeer door de moord zelf maar wel van het enorme ramptoerisme er omheen. Een journalist die blij zegt over het hek te hebben gekeken. Als ze de witte schermen hadden weggehaald hadden de SBS6 reporters met liefde met hun blote handen helpen graven. Alles voor de sensatie. Het heeft niets meer te maken met op een objectieve manier nieuws brengen of oprecht medeleven.

Nederland heeft er een nieuwe obsessie bij: misdaad waar kinderen bij betrokken zijn. Als dader of vaker nog als slachtoffer. Gezinsdrama's. En altijd zijn daar weer die vreselijke stille tochten, waarbij iedereen zich verdringt om bij Piet Paulusma op de achtergrond te kunnen zwaaien. 'Kijk mij eens: ik loop mee! Ik verdien een lintje'.

Er is een boel commentaar op de recherche, politie en andere onderzoeksteams. Laten we realistisch blijven: op het moment dat haar ouders er achter komen dat ze vermist is, leeft ze waarschijnlijk al niet meer. Hoe tragisch ook, of ze nou vorige week of deze week was gevonden, het was al te laat.

En dan die paniek! Ja, het kan ook bij u gebeuren maar de kans daarop is ongelooflijk klein. Let's be realistic here. En nee, niet heel Nederland heeft het recht op het antwoord op de vraag 'Waarom?, daar heeft alleen de familie recht op...

Zo, heb ik dat ook weer even recht gezet.